مثنوی لری بالاگریوه
درد دلی با زمونه
د دس روزگار دارم گلایه
هیچکسی خویی سی کس نهایه
دلم گیرسه د ای روزگار.
وا مردمون صدرنگ و مکار
مردمون قدیم صادق ونجیب
نه وه جون ایسه که بینه رقیب
او دوره اگر امکانات ناشیم
درعوض وایک خویان داشتیم
کارایا مو امروز مبناش کلاسه
شادی وشیونمون کردیم خلاصه
شوم ونهار مو بیه وه پفک
فاتحه خونیمو هم بیه پیامک
اینترنت بیه وه دس برارمو
ایرانسل اوما اونیا وه جامو
د قدیم هرکس کاری وا کس داشت
اول اوما تیت حال خوری کاشت
ایسه پیام یا گوه حالت خوه
نونه ای رباته یا که یاروهه
فیس و افاده تیشس ده ای بو
پیل دارو حاجی بی پیلا عامو
هرکسی کمی پیل وپر داره
هیچکسن د ور نظر نیاره
زنه وه قدت گاز دین وه ماشی
دشو سی کلاس ابرویان تاشی
هرکسین بینی چسبی سرپتش
گیسان چی یالی ونه سرکِتِش
زولفیاشو بافته کوریا ای دوره
روزگارسی چی مردم ایطوره
رسم پیادارین کردیم فراموش
برکت وغیرتن ونیمه پشت گوش
هرکسی اگر قه در بدونه
نوم نیک گه پو عزت مونه
گپی او دوره والله قورپی داشت
او د چِمته هرکس گپی ناشت
اخ تیا کورم رت او روزگار
نوم نیک گپوو منه یادگار
نه غمی داشتم نه داشتیم غصه
ایسه هیچکسی احوال نپرسه
ایواریا همه وه پا حصاری
جمع بیم ته یک چی دس براری
د او پیا یا کسی نه مه نه
درد دل بویی که وت نه خه نه
کول پیا خویا رتن وه زیر خاک
اگر بیشونه د کس ناشتیم باک
اگر ایسه هم چن نفر مَنه
دق کوشو کردیم هان لا جا ونه
سال وه سال مردم ها بووم بدتر
د زور ناشکری بی ایم شردور
ای دوره دوره اخر زمونه
ای بی برکتیا قه ر دمو بونه
هرسال موقع عید د زن و پیا
اماده ویدن تا بهار بیا
هرکس وض مالیش خونه وی زیاد
بازهم هه گه پو دلشون کردن شاد
هومسایا همه وایک چی برار
شریک غم یک وین داشتن اعتبار
خلاصه مردم حواستو بوه
وا گه پی کوچی کاریاموبوخوه
زنه بکونیم او رسمیاقشنگ
همه مووایک بویمه یه رنگ
شاید بیایه ای جمعه آقا
آماده کونیم همهو دلیا
دلخوری ناره علی د هیچکس
بجز خداوند نارم حنا رس
شاعر #علی_سرابی_یاقوند
اسفند۹۴ اندیمشک